Knill u „ Misiów”

Na pewno każdy się zastanawia w jaki sposób nauczyć się porozumiewać z dzieckiem, które nie mówi ? Jednym ze sposobów , które w tym pomagają są zajęcia prowadzone metodą Knillów . Takie zajęcia systematycznie prowadzimy u nas w przedszkolu, miedzy innymi w grupie III ”Misie”.

---

Metoda M. Ch. Knillów – są to programy aktywności opracowane przez Mariannę i Christophera Knillów. Towarzyszy im poparta wiedzą i praktyką WIARA w to, że dziecko, nawet najbardziej pasywne, można zachęcić do przejawiania własnej inicjatywy i aktywności. Programy są wzbogacone specjalnie skomponowaną muzyką. Wykorzystujemy ją do stymulowania u dziecka świadomości istnienia własnego ciała, jego możliwości ruchowych, a co za tym idzie, podejmowania
„celowej aktywności ruchowej”. Są gotową propozycją postępowania terapeutycznego z osobą , której prawidłowy rozwój został z jakiś powodów zakłócony lub zahamowany. Ich zaletą jest zabawowa forma muzyczno- ruchowa. W zabawie takiej każdy wykonywany ruch jest prosty, ma określony cel, wyznaczona jest jego długość.

    Pracę z dziećmi w naszej grupie III „Misie” rozpoczęłyśmy trzy lata temu sesją kontaktu w programie „Dotyk i Komunikacja”. Dzieci przyzwyczajane były do specyficznej muzyki i dotyku w jej rytm. Po roku „ćwiczeń” nasi wychowankowie nie protestowali przeciw kontaktom z osobami dorosłymi więc przeszłyśmy do programu specjalnego SPH . Trwa on około 25 minut. Podstawowe aktywności Programu SPH są wyselekcjonowane na podstawie ich motorycznej prostoty, na ich opracowanie przeznaczone jest więcej czasu, a w niektórych przypadkach należy również wydłużyć całą sekwencję. Jest to :

• Kołysanie


• Wymachiwanie rękoma


• Pocieranie dłoni


• Zaciskanie i otwieranie dłoni


• Klaskanie


• Głaskanie policzków


• Głaskanie brzucha


• Głaskanie ud


• Ruch stóp


• Przewracanie się


• Relaksacja

    W przerwach pomiędzy kolejnymi czynnościami nauczyciel przygotowuje dziecko do następnego zadania. Bardzo ważne jest aby bardzo wyraźnie mówić o każdej aktywności, używać starannie w sposób wrażliwy i zróżnicowany swojego głosu , aby skoncentrować i wzmocnić uwagę dziecka.
W miarę jak dziecko zapoznaje się z programem , stopniowo zaczynamy przyzwyczajać je do aktywnego uczestniczenia w jednej lub dwóch wybranych aktywnościach. Jeśli jest niemożliwe poruszanie pewnymi częściami ciała lub gdy istnieją przeciwwskazania ku temu , można je jedynie dotykać lub delikatnie naciskać na nie . Pracując z dzieckiem niepełnosprawnym należy dać mu wystarczającą ilość czasu, powstrzymać aktywność ,która wywołuje stres lub napięcie , upewnić się , że ubiór nie ogranicza jego ruchów, pamiętać , że rozwój kontaktu jest ważniejszy niż sam ruch.

    Program ten realizujemy drugi rok - regularnie raz w tygodniu w godzinach porannych. Na ogólna atmosferę wpływa : zgaszone światło, wygodna pozycja dla dziecka oraz opiekuna - partnera, stałe miejsce na własnym materacu w swojej sali.
Materac tworzy przestrzeń, którą dziecko może skojarzyć z tym jak działa.

    Aby zapewnić pozytywny rozwój kontaktu i komunikacji bacznie obserwujemy wszystkie, nawet najmniejsze zmiany, w poziomie aktywności dzieci w formie ruchów ( unoszenie rączki, poruszanie paluszkami, itp.), mimiki twarzy i wydawanych dźwięków oraz staramy się powiązać aktywność wychowanka z odpowiedzią opiekuna. Podziw wzbudza zaangażowanie pań, ich wrażliwe i czujne towarzyszenie dziecku, zauważanie jego mocnych stron. A nade wszystko uśmiechy na twarzach dzieci podczas sesji kontaktu, napięcie oczekiwania na rozpoczęcie po sygnale jakim jest włożenie kasety w dłoń dziecka i wygodne ułożenie go na materacu. Jednak nie było tak zawsze. Początki z „Knillem” były zupełnie inne. Dzieci źle reagowały nawet na muzykę: Kasia zatykała uszy, Olek uciekał w sen, Jasiu popłakiwał. Z czasem nasze konsekwentne zachęcanie dzieci do sesji kontaktu i podążanie za nimi w trakcie wykonywania kolejnych aktywności sprawiły maleńkie zmiany, które następowały kolejno. Tak więc, po dwu półrocznej prac tą metodą mogę stwierdzić, że jest naszą ulubioną. Wpływa bardzo korzystnie na atmosferę pracy w grupie. Lubią ją dzieci i panie, czasem jest rodzajem nagrody na koniec tygodnia. Kiedy dzieci usłyszą początkowe takty muzyki przypisanej tej metodzie składają dłonie i zaczynają samodzielnie klaskać, co jest najbardziej wymiernym obrazem komunikacji z naszymi wychowankami.

    Na dzień dzisiejszy możemy stwierdzić, że udało nam się nawiązać kontakt emocjonalny z każdym wychowankiem, a widać to w momencie wejścia na naszą salę w trakcie prowadzonych zajęć metodą Knillów. Kasia głośno się śmieje i wokalizuje, Jasio ma radosny wyraz twarzy, Olek wesoło postękuje, Robercik --zadowolony i wpatrzony w partnerkę, Ola pogodna i uśmiechnięta.

Z metodą Knillów można się zapoznać korzystając podręczników:
· Knill Ch.(1995), Dotyk i komunikacja. CMPP-P MEN, Warszawa
· Knill M. i Ch.(1995),Programy aktywności (Świadomość ciała, Dotyk i Komunikacja).CMPP-P MEN, Warszawa.

Więcej informacji można zasięgnąć u nauczycieli poszczególnych grup.

---

Wróć do spisu treści