Zabawy dzieci z grupy „Zajączki”

Upłynął kolejny szkolny rok. Dla dzieci z grupy „Zajączki” to rok wypełniony intensywną pracą, zabawą, zdobywaniem kolejnych doświadczeń.

---

WWszystkie zajęcia organizowane przez nas – nauczycieli były tak zaplanowane i przemyślane, aby zapewnić naszym dzieciom wszechstronny rozwój. Pisząc plany, opracowywując programy wychowawczo – rewalidacyjne i po części edukacyjne stosowałyśmy różne metody pracy. Wśród nich można wymienić Metodę Ośrodków Pracy odpowiednio dobrane elementy Metody Dobrego Startu Marty Bogdanowicz, czy też Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. Myślę, że wymieniłam w tej chwili, te które są Państwu najbardziej znane. Ale chcąc uatrakcyjnić zajęcia, sprawić by były różnorodne i ciekawe dla naszych dzieci, korzystałam również z wielu metod czy też systemów pedagogicznych, po to by ułatwiać proces uczenia się. Oczywiście nie w każdym wypadku są to metody, mające określoną nazwę, strukturę, które stosuje się ściśle według określonego wzoru i schematu. Często wybierałam z nich tylko poszczególne elementy – takie które miały sprzyjać dobrej zabawie i wspomagać proces nabywania nowych umiejętności.

    „Muzyka dla dzieci” – książka Urszuli Smoczyńska - Natchtman próba podniesienia na polski grunt idei Carla Orffa – wielkiego humanisty, kompozytora i pedagoga, który dużą część swego życia poświęcił rozwijaniu koncepcji powszechnego wychowania muzycznego. Według Carla Orffa proces uczenia się musi postępować „z” – czyli równoległe z rozwojem dziecka. A więc to dziecku najbliższe – słowo, gest, ruch – przetwarza się na język muzyczny. Przecież dziecko samo z siebie często tworzy, śpiewa, układa różne historyjki, naśladuje zaobserwowane ruchy i gesty. Taka właśnie spontaniczna twórczość może być inspiracją do dalszych działań. To z tej książki, opartej na doświadczeniach czerpałam pomysły do zabaw z naszymi dziećmi. Zabawy twórcze chusteczkami, gazetami, materiałem przyrodniczym, ćwiczenia ruchowe i rytmiczne, naśladowanie różnych odgłosów, akompaniowanie do piosenek, gra na prostych instrumentach, zagadki słuchowe – to tylko niektóre przykłady wspaniałych zabaw. Uczą one dzieci dyscypliny, współdziałania w grupie, kształcą ich uwagę i pamięć. Sprzyjają rozwojowi koncentracji uwagi, poczucia rytmu i słuchu muzycznego. Stwarzają również okazję do wykorzystania możliwości własnego ciała, a więc: klaskanie, tupanie, klepanie dłońmi o kolana i uda itp.

    Muzyka, taniec, ruch to dla naszych dzieci możliwość zaspokojenia potrzeby tworzenia, swobodnego wyrażania swych uczuć i pragnień. W takim momencie stają się kimś ważnym – twórcami – a nie biernymi uczestnikami wydarzeń lub naśladowcami. Tego typu zajęcia zaspokajają również potrzebę kontaktu z drugim człowiekiem i myślę, że są ważnym elementem terapii
dzieci niepełnosprawnych.

Pedagogika i zabawy – być może dla niektórych brzmi obco i tajemniczo. Nawiązuje ona do teorii psychologii humanistycznej, a jej celem jest dostarczanie rozmaitych pomysłów umożliwiających świadomą i kreatywną pracę dzieci w grupie. Ma dawać radość, wyzwalać spontaniczne zachowania, kojarzyć się z czymś co jest przyjemne. Pedagogika ta ma swoje określone zasady m.in. dobrowolność uczestnictwa, unikanie rywalizacji w grupie i posługiwanie się różnorodnymi środkami wyrazu – czyli umożliwianie przekazywania treści i emocji poprzez oddziaływanie na różne zmysły. Ta zasada włącza do pracy ruch, gest, dotyk, taniec, dźwięk, malowanie, grę ról. Wszystkie te zasady mają służyć w wzmocnieniu motywacji do uczenia się. To tyle teorii – natomiast w praktyce przekładało się to przede wszystkim na zabawy ułatwiające wejście w grupę, poznanie nowego otoczenia oraz zabawy odprężające oparte o ruch, taniec, gest. Te zabawowe metody okazały się dla mnie bardzo przydatne w trakcie wspólnych zabaw z dziećmi z Prywatnego Przedszkola nr 18. Już drugi rok trwają nasze spotkania. Ale i w tym roku nie obyło się bez obaw i lęku. Na nowo trzeba było się poznawać i uczyć siebie nawzajem. Obecnie wiele barier zostało już pokonanych. Wspólnie z panią Anną Turczynowicz – Suszycką organizowałyśmy szereg różnych zabaw terapeutycznych, kształtujących umiejętność współdziałania i komunikowania się. Spośród naprawdę wielu wymienię tylko kilka : Ogonki, Rybak i rybki, pokonywanie toru przeszkód, wyścigi, w których nigdy nie było przegranych oraz zabawy z chustą terapeutyczną KLANZA, dającą mnóstwo możliwości do pobudzania i aktywizowania dzieci.

    To właśnie ta kolorowa chusta w pierwszym okresie wspólnych spotkań pozwoliła na lepsze poznanie siebie, ułatwiła wejście w grupę, oraz pokonywanie lęku przed nową sytuacją. Wyzwalała radość, rozładowywała napięcia i powodowała, że dzieci stawały się otwarte i spontaniczne. Natomiast drugie półrocze upłynęło nam na tańcach. Wszystkim dzieciom bardzo przypadły do gustu proste tańce integracyjne. Dobrze było „wspólnie wić gniazdko”, razem „wołać taksówkę”, czy „ pędzić na koniach”. Na pewno jest to atrakcyjna forma zabawy, która daje dzieciom dużo swobody, wyzwala ich własną aktywność. Pomaga również pozbycia się nadmiaru agresji i energii , prowokuje do przeżyć artystycznych. Tańce te to nie jest kolejna nauka kroków ani wpajanie dzieciom zasad tanecznych. Ich istota polega na wspólnie wykonywanych krokach lub kombinacjach tanecznych, które sprawiają radość i przyjemność Ponad to tańce integracyjne sprzyjają rozwijaniu inicjatywy i indywidualności. A co wyniosły zdrowe dzieci z tych naszych wspólnych zabaw ? Na pewno pomoc słabszym wyzwoliło u nich poczucie odpowiedzialności i rozwinęło pozytywne cechy osobowości: otwartość, wrażliwość, uczynność i cierpliwość. Jak same mówią cieszą się ze wspólnych spotkań w naszym przedszkolu , a ja myślę, że warto i należy je kontynuować.

---

Wróć do spisu treści