Nasze pięć lat.

Pięć lat to nie dużo, ale w przypadku mojej córki, Małgosi, to połowa jej życia. Pięć lat połowę swojego dotychczasowego życia spędziła w Przedszkolu numer 100, na osiedlu Uroczym.

---

DDla rodziców zdrowych dzieci wiek przedszkolny to normalny etap rozwojowy w życiu ich dziecka. Przedszkole to miejsce, które ma nauczyć ich bycia z rówieśnikami, samodzielności, przygotować do szkoły. Ale nasze dzieci są inne, ich potrzeby są różne i zwykłe przedszkole nie jest w stanie ich zaspokoić.
Jak wszyscy rodzice, także i my szukaliśmy miejsca dla naszej córki, miejsca gdzie mogłaby uzyskać pomoc, rehabilitację, gdzie byłaby akceptowana i rozumiana. A nie łatwa to była sprawa. Po szoku, jakim były diagnozy wszystkich lekarzy, najpierw my rodzice musieliśmy stanąć na nogi, aby móc wspierać w rozwoju naszą córkę. Nie wiedzieliśmy gdzie się udać, czego tak naprawdę szukać. Małgosia pracowała z logopedą, psychologiem, rehabilitantami, hipoterapeutą, ale to wszystko nie zastępowało jej kontaktu z rówieśnikami. Szukaliśmy w najbliższej okolicy (Wola Duchacka) ośrodka, przedszkola gdzie mogłaby przebywać Małgosia, ale wszędzie drzwi były dla nas zamknięte.
Dzięki audycji w TV Kraków dowiedzieliśmy się o Ośrodku Wczesnej Pomocy Psychologicznej, a stamtąd zostaliśmy skierowani do Przedszkola na osiedlu Uroczym. Na pierwszym spotkaniu w przedszkolu z panią dyrektor byliśmy mile zaskoczeni. Małgosia nie była oceniana, pani dyrektor przyjęła ją z bagażem wszystkich jej ułomności. Najważniejsze było dziecko i jego potrzeby.
Z wielkimi obawami odprowadzaliśmy Małgosię do przedszkola we wrześniu, ale jak się okazało nasze obawy były bezpodstawne. Trafiliśmy na prawdziwych profesjonalistów, ludzi całkowicie oddanych pracy z dziećmi. Nie przerażały ich ( no może trochę) aparaty słuchowe, śmieszne okulary pryzmatyczne z przyklejoną folią w paski, pampersy, brak umiejętności samodzielnego jedzenia i dziwne zachowania Małgosi. Kilka pierwszych miesięcy spędziła Małgosia stojąc przy drzwiach wejściowych do sali, odchodziła tylko na posiłki – czekała na mnie. To był ciężki czas dla nas, ale ufaliśmy, że w końcu Małgosia się przełamie i rozpocznie współpracować z grupą rówieśników, tak się stało. Potem było już tylko lepiej.

    Z pełnym podziwem patrzyłam na pracę pedagogów, psychologów, logopedów, rehabilitantów z naszą córką, ale najwięcej radości sprawiały nam przedstawienia organizowane przez wszystkich pracowników przedszkola z wszystkimi dziećmi. Nie zapomniano także o Babciach i Dziadkach naszych dzieci. Ogromnym przeżyciem było dla naszych Babć i Dziadków zobaczenie własnego wnuka w roli z Jasełek. W święto Babci i Dziadka polało się wiele łez wdzięczności. A występy w Gaudium i w Filharmonii ... . Niewielu rodziców może pochwalić się, że ich dziecko w wieku przedszkolnym brało udział w tak wielu przedstawieniach, a także występowało w Filharmonii. A także tato Małgosi brał udział w przedstawieniu pt. „Zimowe zabawy” wraz z innymi rodzicami. Świetnie bawiliśmy się całą rodziną.
Byłam bardzo dumna mogąc oglądać prace Małgosi wiszące w przedszkolnej szatni. Mimo, że były to prace wykonane z pomocą, cieszyły mnie na równi z pracami siostry Małgosi, Ani.

    Teraz, gdy Małgosia ma dziesięć lat, żałuję, że ten czas minął tak szybko. Dowoziłam Małgosię z daleka, ale nie żałuję, bo wiem, że czas ten nie był zmarnowany, a każdy dzień wnosił coś nowego do jej życia. Dziękujemy bardzo wszystkim pracownikom przedszkola za każdy dzień z tych pięciu lat, w którym mieli cierpliwość pracować z naszą córką, karmić ją, zmieniać jej pampersy, przytulać, gdy płakała, wycierać brudne ręce i buzię, zakatarzony nos. Zakończył się jeden z etapów życia Małgosi. Był to szczęśliwy czas. Mam nadzieję, że następne lata będą także obfitowały w wiele radości i pozytywnych zmian.

---

Wróć do spisu treści