Nasze najukochańsze skarby

Dla nas dziadków nasze wnusie są kimś wyjątkowym. To dzięki nim zmieniło się nasze życie. Zmieniła się jego wartość. To one sprawiły, że poznaliśmy prawdziwy sens naszego istnienia, choć nie zawsze musi być tak jak sobie to zakładamy i układamy.

---

W ubiegłym roku 15 stycznia przeżyliśmy niezapomniane chwile dzięki naszym skarbom. Jasełka w wykonaniu dzieci z przedszkola nr 100 spowodowały, że człowiek może uwierzyć w ludzi. Że jest ktoś jak mama i tata, babcia i dziadzia, że potrafi pokochać nasze kochane wnuczęta. Potrafi dać im tak wiele, potrafi nauczyć, spowodować uśmiech i radość na małych twarzyczkach.
    Choć nasze wnuczęta nie mówią wyraźnie, a są i takie, które nie mówią wcale, nie wszystkie chodzą stabilnie, a niektóre poruszają się na wózeczkach popychane przez wychowawczynie, ale dzięki udziałowi w Jasełkach miały rozpromienione twarze. One wiedziały, że są „prawdziwymi aktorami” i chciały się zaprezentować jak najlepiej. Bo to one były najważniejsze i to one grały w jasełkach, a tam na sali byli ich dziadkowie i babcie.
    Po spektaklu zostaliśmy obdarowani. Dziadziuś piękną laurką, a ja otrzymałam medalion w kształcie serduszka ozdobiony prawdziwymi brylantami z cekinów. Są to nasze najlepsze talizmany, przetrzymywane jak największe i bezcenne skarby.

    Chcemy jeszcze raz podziękować wychowawczyniom, opiekunkom i rehabilitantkom za ich trud, zaangażowanie, a przede wszystkim za ich wielkie serce. Dziękujemy za Jasełka i za codzienną pracę z naszymi wnuczkami.

---

Wróć do spisu treści